ThreeWitches

Lubię obserwować jak ściana deszczu przesuwa się w moim kierunku. Wydaje mi się, że już za chwile powinnam ją poczuć, ale ciągle się okazuje , że jeszcze ma paręset metrów do przebycia , i tak przez kilka minut. Dziwna ostatnio pogoda. Dziwny cały rok to i pogoda dziwna! Nic nas nie rozpieszcza ostatnio. Mieliśmy z K. świętować 10 rocznicę ślubu, wyjechać gdzieś, do hotelu ze Spa, czy coś w ten deseń, jednak ostatecznie nic takiego nie planujemy. Może inaczej – przekładamy plany na nieco inny czas. Przecież nie można tego nie uczcić! Może zrobimy sobie jednodniową wycieczkę. A może jakiś piknik we dwoje. Dla mnie najważniejsze jest i tak to, że taki staż sobie wypracowaliśmy, że jesteśmy właśnie w tym miejscu i że wcale nie czujemy tego upływu lat. Przypomina nam to jedynie czasem odbicie w lustrze, coraz mniejsza ilość włosów na głowie oraz, że coraz częściej zdarza się narzekać na zdrowie. Kiedyś temat choróbsk w ogóle nie istniał J Jedyne, czego żałuję, to to że nie poczuję już tej ekscytacji, motyli w brzuchu, nieśmiałych pierwszych spojrzeń ukradkowych i randek. Nie ma już tej tajemnicy , która tak fascynuje, napędza i nie pozwala usnąć. Niewiele zostaje dla wyobraźni. Mimo tego nie czujemy się jeszcze sobą zmęczeni, nie brakuje nam emocji, nie wieje nudą. Coś za coś! Często łapię nas na tym, jak się uzupełniamy oraz jak niemal czytamy sobie w myślach. Nie zawsze się zgadzamy, ale nigdy nie poszło na noże. Nie lubię się kłócić i nie często mam do tego powód. Może pomyślicie, że jestem dziwna, ale czasem myślę sobie, że chciałabym się z nim pokłócić tak mocno, żeby choć raz rzucić talerzem, zedrzeć sobie gardło i na końcu trzasnąć drzwiami :) Ale tylko po to, żeby później się pogodzić! Nie nie, nie żadna ostateczna rozgrywka. Po prostu jeszcze z nim czegoś takiego nie przeżyłam. Mielibyśmy co wspominać ;) A godzenie się to również dowód miłości i przywiązania, pokazanie, że się kocha nie ZA COŚ ale POMIMO. To taka moja myśl, jej cień nawet, bo byłabym bardzo niesprawiedliwa narzekając! Sprawdziłam właśnie w necie: 10 rocznica ślubu jest cynowa albo aluminiowa! A więc tego się nie pomaluje! ;) Po prostu – będzie jak będzie!

Pozdrawiam Was Dziewice i wybaczcie mi przestój. Widzimy się na quizie!

Doners

Piatek, 19 czerwca

Prawie miesiac mnie nie bylo. 

Zerkam tutaj i widze, ze w sumie nie bylo nikogo ale to nic ja bede pisac dalej. 

Jest piatek ale staram sie nie cieszyc za bardzo bo jutro pracuje z domu, w niedziele zreszta tez. 

K. tez pracuje - lojalnie wziela sobie nadgodziny. Wiec pracujemy z marszu do czwartku ciurkiem, potem mamy razem wolne!

Podobno maja przyjsc upaly - super przyda sie troche slonca.

Jestem zmeczona i jakas niewyspana, glowa mnie boli ale biore sie za odkurzanie. Szkoda, ze nikt nie wymyslil jeszcze takich filttrow w podlodze, ze sie kurz zbiera sam i powietrze oczyszcza. Mysle, ze bylby to strzal w dziesiatke, a dla posiadaczy czworonogow wygrana w totolotka razy trzy. Potem jade do Asdy na lowy jedzeniowe, nie wiem co uda mi sie dorwac ale kiedy K. zladuje poznym wieczorem w domu to nie bedzie nam sie chcialo juz nic. 

Dzisiaj jest mi jakos kiepawo smutnawo. Myslalam, ze sie z Dziewczynami na gadanie umowie ale w sumie kazdy dzisiaj jakis taki zabiegany i chyba nic z gadania nie wyjdzie. 

Poki co wiec dziewczyny dokoncze odkurzanie i moze sobie obejrze trzeci odcinek Anatomii Grey'a. Jaki Patrick Dempsey byl jednak fajny. 

Plan na 7 dni:

1. Wyslac kartke Heather moze jakas jednak obronila prace dyplomowa i ma magistra z HR od zeszlego tygodnia

2. Kupic jedzenie dla kwiatow

3. Odgruzowac pokoj obok i przestac traktowac tamtejsza przestrzen jako schron bombowy.

4. Isc na spacer jutro skoro ma nie padac

5. Poszukac pomyslu na kasze gryczana i przekonac K. ze to jadalne

6. Wyspac sie.

Napisac jutro.

Niedziela, 17 maja

Nie wiem co to za stan dzisiaj, ale prawie caly dzien przespalam.

Jakis ted Budny w telewizji do ogldania byl, ale nie pamietam. 

Za to doskonaly dokument o Lee Miller udalo mi sie zlapac na BBC - i musze koniecznie powiedziec Kaji, ciekawe co powie na to. 

Szkoda, ze tak malo mowi sie o kobietach artystkach a czesto jak sie mowi to przelotnie, i w kontekscie - meza, kochanka, mistrza (wiec zawsze faceta!). 

Przeczytalam Kajsonowy wpis z dzisiaj i jest mi jakos smutno a klade sie spac. 

Przeczytalam dziewczyn dialogi na Fejsie, i tez mi jakos smutno. 

Powaga dzisiaj slowa jest taka, ze nie wiem co mam powiedziec i jak to wszystko skomentowac serio. 

Brakuje mi slow dzisiaj i tylko sobie patrze w okno i mysle. 

 Z gory przepraszam, ze ten wpis bedzie smutny, ale w sumie ten blog zostal zalozony, by pisac co na sercu lezy. Chcialabym tez nadmienic, iz wpis ten nie jest przyczynkiem do jakiejs interwencji. Chce sobie popisac co mi wlasnie na sercu lezy i chuj!

Na przestrzeni dlugiego czasu czytalam rozne definicje depresji. Od fachowych opisow, medycznych okreslen, po te bardziej ludzkie- zwykli chorzy probowali ja opisac. Ja niestety ciagle nie znalazlam konkretnej definicji czym depresja jest dla mnie, choc bardzo bliskie jest mi stwierdzenie, ktore wyczytalam na pewnej stronie: 

" Depresja to stan chronicznej pogardy dla samego siebie. To choroba, która oszukuje i męczy. Jest autoagresywnym rodzajem wstrętu do życia. Nie mija. Okrada z godności. " 

/ By Halo Ziemia / 

Jestem totalnie zmeczona naprzemiennoscia nastrojow, mikro wzlotow i wielkich upadkow. Nie umiem i nie mam sily wziac swojego zycia za klapy ( nie wiem czy tak sie mowi ). Tyle, ze wlasnie ta szmata daje o sobie znac stopniowo. Jednego dnia pijesz sobie kawe i czujesz sie wzglednie ( choc ona i tak w Tobie siedzi, ale uspiona ), nastepnego nie chce Ci sie wstac z lozka i umyc zebow. W ogole nie tyle Ci sie nie chce, co nie masz sily i do tego " a po chuj?". Zreszta, wiele razy Wam juz o tym pisalam czy mowilam. Tyle, ze naprawde jestem zmeczona. Ciagle mam poczucie winy i wyrzuty sumienia, non stop i naprawde ZADNA dobra rada nie pomaga. Czytam desperacko czasem wpisy ludzi na mojej grupie wsparcia o depresji i po pierwsze- to przerazajace widziec jak wiele ludzi czuje i mysli podobnie do mnie, po drugie- czytam komentarze i one sa naprawde czesto bardzo podnoszace na duchu. Ale wlasnie kwestia najwazniejsza- TO TYLKO TEORIA. 
Jak to szlo w piosence- nikt za Ciebie Twojego zycia nie wymysli.

i tu jest sęk. O czym tez mowilam wam miliony razy, do orzygania. Ja nie mam i nie umiem znalezc poczucia sensu w zyciu. A przeciez chyba to jest sila napedowa naszych dzialan? 
To zmeczenie przyziemnymi sprawami tez ma rozne natezenie i zalezy od czujnosci przyczajonej Szmaty. 
Moja mama czasem mi nawija o jakis pierdolach i sa chwile, ze sobie z nia o nich gadam, a innym razem czuje sie wrecz fizycznie zmeczona tym, ze ona sie mnie pyta np. Czy mamy pomidory w domu. Wiem jak to smiesznie brzmi, ale mnie to meczy. Potem narastaja konflikty wlasnie. Albo, ze czesto chodze w dzien sie kimnac- nie lubie tego, ona tez sie dziwi ze ja to bym ciagle spala, ale ja sie naprawde czuje w chuj zmeczona, poza tym w ciagu dnia uciekam w sen by przez chwile nie myslec o chujowosci mojego zycia. 
Mnie czasem meczy to, ze ktos w ogole mowi do mnie :p, a jednoczesnie czuje sie na wskros samotna. Widzicie, tak zle, tak niedobrze. I jak tu nie byc zmeczonym? I ciagla gonitwa mysli, wyrzuty sumienia- non stop wyrzuty. 
I choc mam dopiero 35 lat- poczucie, ze przegralam juz zycie i nic mnie w nim nie czeka. I to nie jest uzalanie, ja sie BARDZO staram tak nie myslec. Ale to w tej przebieglej Szmacie jest najtrudniejsze- Ona jest we mnie, stoi za drzwiami i bez przerwy puka. Kazdego dnia slysze Puk puk? Ale wystarczy jakis mini moment, slabsza chwila, nieuwaga, a Ona juz wslizguje palce przez drzwi, milimetr, az nagle- nie wiem kiedy w ogole i jak- Ona blokuje buciorem drzwi, bym nie mogla ich zamknac. I to wtedy bardzo staram sie sobie mowic same pozytywne rzeczy, ale nie mam sily trzymac tych jebanych drzwi. Wiec Ona w koncu otwiera je na osciez i ja nie mam juz na nic wplywu. 
Przypomina mi o tym, ze kiedys mialam marzenia, ze choc nigdy nie mialam jakis wielkich aspiracji, to gdzies tam plan na zycie mialam ulozony. Wtedy, kiedy Ona sie juz sie gosci, robie najwiecej rachunkow i wszystkie wychodza beznadziejnie. Przypominaja mi sie rozne moje bledy popelnione w mlodosci, zle decyzje- jakby nigdy nic dobrego sie nie wydarzylo. Czasem chce sobie siegnac po moje pamietniki, nawet otwieram wielkie pudlo z zeszytami, ale nie moge ich czytac, bo cos co mialo byc dla mnie pamiatka po latach i zabawnym powrotem do mlodosci, jest obecnie jednym wielkim śmierdzacym trupem moich naiwnych marzen.

A w nocy nie moge spac, bo wszystkie potwory przeszlosci postanawiaja sie ujawnic z potrojna siła. 

I ten etap trwa, zalezy. Najczesciej wtedy lekarze zmieniaja mi leki, albo sama to zwalczam- biorac xanax i cos na spanie. Ale zupelnie i na dobre- zwalczyc tego nie potrafie. W najlepszym wypadku Ona sobie wraca za drzwi. 
A ja i tak wciaz jestem zmeczona. 
Probowalam wyciszajacych dzwiekow i filmow, pozytywnych afirmacji, zestawiania moich " problemow" z innymi itp.

Staram sie nie poddawac, ale wciaz boje sie, ze " nastepnego razu " nie bedzie, bo po kazdej walce wychodze coraz bardziej upierdolona i bez sil. No ludzie!

i juz nie chodzi o Moja mame, ktora jest kochana, ale tez bardzo depresyjna i toksyczna ( no taka prawda! ) czy o S. ktory mnie dobija czasem swoja lekkomyslnoscia i kompletnym brakiem dojrzalosci.

Tu chodzi o mnie sama. Kulam sie przez to swoje zycie i absolutnie wszystko poszlo nie tak jak sobie zaplanowalam. Nie znajduje nic, zadnej alternatywy, ktora by wypelnila ta pustke. Takze nie ciesza mnie w ogole sprawy materialne, perspektywa wycieczek i podrozy itp. Jednoczesnie mam poczucie jak bardzo marnuje swoje zycie. Wszystkiego sie boje i wszystko mnie przeraza. Czasem, za slowami Paktofoniki mysle - " Jakby to bylo, gdyby mnie nie bylo". 

Taka prawda banalna- ja chcialam miec po prostu duza rodzine. Nie chcialam byc bogata, przeciez moj plan byl taki, ze w wieku 25 lat urodze pierwsze dziecko. Jeszcze pamietam jak smiejac sie mowilam to Dziadzikom. Taki byl plan. Wiem, ze to strasznie zalosne i pewnie zasypiacie z nudy, bo ilez mozna o tym samym. 
Ale wlasnie to jest TA pustka. Majac 35 lat, nie mydle sobie juz oczu o duzej rodzinie.Chwilami nawet nie wiem ( tak, to okrutne dosc) czy chcialabym miec dzieci z obecnym partnerem.

To sie juz raczej nie zmieni, ostatnio czytalam, ze ciaze w okolicach 40ki nazywane sa GERIATRYCZNYMI ( serio, to fachowe okreslenie, jeblam ogolnie XD ), nawet juz bym nie chciala miec tak pozno dziecka. 
Niedlugo moje urodziny, co roku trabie o nich z dwumiesiecznym wyprzedzeniem. Kiedys lubilam miec urodziny i dziwilam sie, czemu Ci starsi ode mnie tak sie juz na ten wyjatkowy dzien nie ciesza ;) Teraz rozumiem, a do tego przesypiam swoje wlasne zycie i nie umiem w nim nic zmienic, bo wydaje mi sie, ze na wszystko jest juz za pozno. Wszystko poszlo nie tak, kurwa no wszystko. 

Mimo wszystko, mam w sobie bardzo duzo milosci. Ale ona tez wydaje sie byc bez sensu, bo pustka z kazdej strony a ja jestem taka zyciowa kuternoga. Nie umiem uwierzyc w siebie, patologicznie wrecz w siebie NIE wierze. 
sorry za milion powtorzen.

k.

Czwartek, 14sty Maj

Slabo spalam wiec troche chodze polamana. 

Na naszym ogrodzie siedzi czarny kot i sie na mnie patrzy jak klepie maile z rana.

Nie wiem skad sie wzial i jakim cudem wszedl na ogrod, gdzie plot ma ze dwa metry wysokosci - ale jest. 

(Czy ktos ma pomysl jak mu powiedziec, zeby sobie poszedl???). 

Donersie, Twoje rzepakowe zdjecia wczoraj byly piekne i mysle, ze jesli mozesz - powinnas je tutaj wrzucic koniecznie. 

Potrzeba nam takiego slonca i wytchnienia i chyba sobie wrzuce je na tapete tutaj tez. 

Bylam wczoraj w Food Banku zaniesc paczke z jedzeniem. K.naladowala puszek tym razem wiec pekla mi siatka po drodze. 

Pani odbierajac torbe sie usmiechnela i powiedziala: O, pamietam Pania z zeszlego tygodnia. Przyniosla Pani papier toaletowy. Malo kto przynosi dzisiaj w darowiznie papier'.

Mam wiec Dziewczeta nowy przydomek od wczoraj: Pani rolka. 

Milego dnia zycze wszystkim :) :) 

I slonca!