ThreeWitches

Po przebudzeniu słyszę deszcz bębniący o parapety. Dźwięk dawno nie słyszany! I choć wstawało mi się ciężko, z jeszcze cięższą głową, to cieszę się, że wreszcie spadł deszcz! Otwieram okno i czuję jego zapach i zapach mokrej ziemi, świeży i ożywczy. Zapowiadają taką pogodę na kilka najbliższych dni, przypadających również na długi weekend i ani trochę mi to nie przeszkadza! W innych okolicznościach nazwałbym to złośliwością losu: cały miesiąc suszy a akurat na majówkę pada. No i co z tego? Można zrobić grilla na działce, ale we 3… Jakoś tak nie cieszy. Nie mam totalnie nic przeciwko temu, aby długi weekend spędzić oglądając filmy albo grając w Rumikub. Właśnie, Dziewice, czy quiz aktualny??? :)

Kornelia robi ładnie lekcje. Denerwuje mnie jej rozkojarzenie. Czasami, bo potrafi ładnie się skupić. Nieraz zaskakuje mnie rezolutnością i spostrzegawczością, a czasami wręcz przeciwnie! I okrutnie mnie to denerwuje! Nie mam porównania z innymi dziećmi za bardzo, ale gdy zwierzam się z tego innym mamom, mówią, że znają to doskonale, a nawet bardziej! Staram się wierzyć, że to nie żadna kokieteria z ich strony.

W ogóle nigdy specjalnie nie lubiłam dzieci. Onieśmielają mnie. Patrzą się badawczo analizując twoją twarz z niezdrową ciekawością, tymi nienaturalnie wielkimi oczami. Bez skrępowania wytkną ci każdą przywarę! Jeśli obudzisz się rano z wielką diodą na czole, to wiedz, że dzieciak będzie gapił się właśnie na nią. Kiedy poginałam przez miasto ze złamaną nogą, o kulach, denerwowały mnie te okrągłe łyse głowy prawie wypadające z wózków, żeby popatrzeć na to dziwadło na czterech nogach. I to ślinienie się  oraz wszechobecne chrupki i herbatniki! Obiecałam sobie, że sama tego nie doświadczę! Nie udało się oczywiście uniknąć herbatników i biszkoptów w ogóle, ale u mnie po podłodze nigdy nie walały się wyplute chrupki a we wózku młoda nigdy nie siedziała na rozdeptanych ciastkach. Starsze są jeszcze gorsze. Bo już cos tam sobie myślą, oceniają po swojemu, nie zawsze potrafiąc to ukryć. Nigdy nie garnęłam się do brania dzieci na ręce ani do zabaw. Oczywiście to wszystko nieco się zmieniło odkąd mam własnego „kaszojada”.  Na pewno nie o 180 stopni, ale może trochę bardziej rozumiem dzieci i trochę mniej mnie krępują. Ciągle nie do końca potrafię zniżyć się do ich poziomu, przemawiać ich językiem stosownie do wieku, ale już mam jakieś doświadczenie. Z własnym dzieckiem jest nieco inaczej, na pewno łatwiej, jednak są momenty, że zapominam, że to jeszcze dziecko. Trudno wtedy okazać cierpliwość, bo nie zawsze chce mi się wysilać i tłumaczyć rzeczy oraz sytuacje dla mnie oczywiste. Myli mi się też typowa dziecięca spontaniczność z nieusłuchaniem. No bo przecież nie da się dziecka zaprogramować, rzadko wystarczy powiedzieć coś jeden jedyny raz i już tak będzie na wieki wieków amen. Z resztą – czy z dorosłymi nie jest dokładnie tak samo?

Brzoza kołysze się za oknem. Ciekawe, gdzie pochowały się wszystkie ptaki?

Coś na rozruszanie!! PIOSENKA
Doners

Pachnę jak grochówka – tak mi ostatnio powiedziało moje dziecko własną piersią wykarmione! Rzeczywiście – tego dnia gotowałam grochówkę. Mam nadzieję, że był to przynajmniej komplement…

Biebrzański Park płonie. Zapowiadają susze jeszcze gorsze niż rok temu. Koronawirus. Wyłączyłam radio, bo niczego wesołego się dzisiaj nie dowiem. Niech się stanie w końcu coś dobrego!!? Jestem głodna powiewu pozytywnych myśli i strumienia pozytywnych wydarzeń! Czy po tym świecie można się  jeszcze tego podziewać?

Coś czuję, że ten rok zapamiętany będzie pod znakiem wielkiego „K”. U mnie na przykład zaczął się chyba Kryzys izolacyjny. Weźmy bloga.. Dopiero się rozkręcam a ciągle tak naprawdę zaczynam. Normalnie „Dzień świra” – „Pośród ogrodu siedzi ta królewska para”… Cholerna e-szkoła. Sprawdzanie ćwiczeń z matematyki , to jeszcze przejdzie. Zawsze twierdziłam, że beznadziejny ze mnie nauczyciel. Zbędne kilogramy chętnie zamienię na pokłady cierpliwości! Umiem tłumaczyć – ale tylko jeden raz.  Jeśli ktoś nie rozumie, to znaczy, że jest debil. Przecież nie powiem tego własnemu dziecku!? Staram się jak mogę, naprawdę! Myślę, że młoda tez jest już tym zmęczona. Początkowo lekcje szły gładko, a teraz jak po grudzie. Do godz. 15 czasami ciężko się wyrobić.

Pośród ogrodu siedzi ta królewska para… Czyli obiad, spacer, kolacje, prysznic i golenie nóg później… Z poprzedniej myśli wyrwał mnie K., wchodząc do domu w jednorazowej maseczce. Pytam, czemu tą założył (kupiłam mu dwie czarne eleganckie, bo chciał koniecznie czarne), bo tamtą ma na zmianę. A on na to „a gdzie są?” No, żebym mu do chuja nie pokazywała! Jak dzieciak normalnie. I tak mijają nam te dni. Ale nie, żebym narzekała tylko na niego! Ostatnio codziennie po pracy do wieczora projekty robi.

Spacer dobrze mi zrobił (przynajmniej jeśli chodzi o wkurwa), samo wyjście z domu. Podziwiałam jak zachodzące słońce oświetla drzewa. Przyglądałyście się kiedyś? To chyba jak płatki śniegu, nie ma dwóch takich samych na świecie i nie będzie. Niestety takie piękno nasuwa mi również czarne myśli.. Po co świat, przyroda miałyby być wciąż takie piękne, jeśli niemiałby kto tego wszystkiego podziwiać? Na działce chucham na każdego kwiatka, wystawiamy wodę dla zwierząt, cieszy mnie każdy wróbel, który skorzysta, każda pszczoła owocnie szukająca u nas nektaru. I czasem nachodzi taka refleksja – po chuj to wszystko? Co to znaczy wobec tego wszystkiego, co się teraz dzieje. Naprawdę, niepokoję się bardzo ostatnio, ale wiemy o co chodzi, więc nie chcę się o tym rozpisywać, a Wy na pewno nie chcecie o tym czytać. W końcu każdy chciałby jakieś dobre wiadomości.

Macie tak czasami, że nagle zaczyna Was prześladować jakaś piosenka albo zespół nie słyszane wieki? Ja tak miałam!! Prześladował mnie zespół Tears for Fears!!  Włączało się losowo, trafiałam akurat w radiu w domu albo w samochodzie, aż sprawdziłam, czy ktoś z członków nie umarł ;) Choć to tak ze trzy tygodnie trwało. Nie byłam nigdy fanką, tym większe moje zdziwienie. Zapomniałam wcześniej już o tym napisać.

Wow, udało mi się dotrzeć jakoś do końca! Chyba uczczę to zieloną herbatą ;)
Życzę Wam duuuuużo dobrych wiadomości! Tylko pozytywnych, wesołych, optymistycznych, motywujących, uszczęśliwiających, promiennych – odmienionych przez wszystkie przypadki!!!!!

Doners

Sroda, 22 kwietnia

Nie bede bawic sie w quizy z ludzmi, ktorzy udaja ze mnie znaja ale nie znaja.

Co nie odpisuja na maile sluzbowe i nawet raz nie zapytaja, hey Mon how are you doing bitch?

Nie bede sie bawic w jakies macanki ukladanki i dzisiaj mowie: Basta!

Nie bede czytac miali od Dyrektorow o zdrowiu psychicznym w czasach zarazy. 

Ani jakichs glupich porad gimnastycznych od szefowej. 

Dzisiaj jest piekna pogoda, srodek tygodnia, skosilam trawe w godzinach pracy i wyrwalam cebulki tulipanow bo juz przekwitly. 

Zachowam je w papierowej torebce na jesien. 

Kiedy kosilam ta trawe z pietyzmem w godzinach pracy,  z sila wodospadu ta trawa leciala po bokach kosiarki i po oczach - to czulam ze nic dzisiaj nie musze.

68 maili dzisiaj wyslalam. W 60 tlumaczylam ludziom ze biale to biale a w tych 8 pisalam cos juz chyba bardziej odkrywczego.

Nie uzeram sie dzisiaj z nikim bo nie musze. Koncze dzisiaj o ktorej chce i sie wylogowuje po 18 specjalnie, niech wiedza ze mam ich w nosie. 

Nie bede bawic sie w zadne quizy z ludzmi z pracy po pracy. 

Ja po prostu nic nie musze. 

Ani teraz ani jutro. 

Nie bede sie macac z byle kim.

Goodbye. 

Moje marudzenie.
Tak sobie siedze na ogrodzie, pizdzi nieziemsko, ale twardo daje rade. Fajeczka do kawy jest przeciez mega wazna.
Powiem wam tak:
Chujowo jest byc nowym. Dzis moja trzecia nocka w tym tygodniu, piaty raz.
Ja wiem, ze nowy pracownik to zawsze czlowiek drugiej kategorii przez jakis czas, ale strasznie tego nie lubie. Moze dlatego m.in z moja hiper empatia, gdy pracowalam w Auchan czy Lidlu zawsze sie wyrywalam, by szkolic nowych pracownikow. Serio, mega to lubilam, podczas gdy inni marudzili jak mieli kogos szkolic.
Bo wlasnie wiem, ze bycie nowym jest przejebane.
Prawie nikt z Toba nie gada, nawet gdy jest jakas praca w grupie ( pisze o tej mojej pracy teraz ), to ludzie sie zbijaja ciasno ( chuj, ze niby dystans ma byc, who cares ) i gadaja, a ja stoje tam gdzies na uboczu sama i robie. Z jednej strony mi to chwilami pasuje, bo gdzies kolo 3-4 mam kryzys i chce isc do domu i nie chce mi sie z nikim gadac wcale, ale z drugiej no wlasnie- taki outsider.
Druga sprawa, to to iz wrzucaja Cie na chujowa robote, bo jestes NOWY. Wczoraj nieco sie wkurwilam, bo babka co byla liniowa dawala mi na zmiane dwa chujowe stanowiska. Po przerwie zapytalam jej, czy moge sie zmienic, bo chcialabym sie nauczyc tez pracowac na innych miejscach ( glownie chodzilo o to, ze na tych innych sie siedzi :p ) i ona mi odparla z przepraszajacym usmiechem, ze rozumie, ale no przez to ze jestem nowa to spowolnie jej linie ( wtf? To jak mam sie nauczyc to raz, a dwa - no kurwa super ). Wiec stalam jak ten debil albo ukladajac pudelka na palete ( plecow nie czuje ), albo sprawdzajac tabletki na tasmie - stoi sie pochylonym i sie sprawdza kazda jedna tabletke, czy nie jest wyszczerbiona itp. W miedzyczasie reszta mojej grupy wesolo sobie trajkotala i sie zmieniala. No odlutek bylam, mowie wam.
Generalnie powinno byc tak, ze co godzine jest zmiana stanowiska. I byla, tyle ze dla mnie z 5, byly dostepne dwa.
Wiedzialam, ze poczatek bedzie ciezki i ciagle sobie to powtarzam, ze jak przetrwam ten tydzien, to juz bedzie tylko lepiej. Non stop sobie to mowie w myslach. Jednak jeszcze 3 nocki przede mna a ja juz nie mam sily, spac mi sie chce w chuj, nogi i plecy bola.
Ale trzymam sie. Oprocz mysli, by wytrwac, powtarzam sobie ( w chwilach, gdy jest mi “ przykro”, jak oni mnie ignoruja, ze nie przyszlam szukac przyjaciol tylko zarobic pieniadze).
Trzymajcie za mnie kciuki!
Tyle, musze isc sie ogarniac pffffff.

K.

Sobota, 18 kwietnia

Nie bylo mnie z tydzien albo i dluzej i z gory wszystkich przepraszam za ta opieszalosc. 

Porwal mnie szal domowego szlafroka czyli takie domowe rozmamlanie i lezak na ogrodzie.

Wiecie, ksiazka, slonko, muzyka w tle i chmury i doniczki i lawenda i lawenda co prawie uschla bo jej nie podlalam.

(Powtorze jednak bo mam okazje, ze lawenda nie jest roslina jak bazylia co potrzebuje fontanny wody i jest sucholubna. Moze mi sie zdarzyla jakas lawenda wrazliwa, histeryczka co slonce wyszlo na trzy godziny i prawie uschla... jest w kazdym razie zycie i nadzieja i lawenda idzie w gore jak strzala). 

Byla tez Wielkanoc rowniez, ale inna i na pewno do zapamietania.

Osobiscie ciesze sie, ze rozmow z Dziewczynami i glupot wirtualnych razem. Oraz z Niedzieli Wielkanocnej, ktora zaczelam od dwugodzinnego spaceru skoro swit. Bardzo polecam taka przebiezke, duzo uklada w glowie i nastraja na sniadanie wielkanocne jak nalezy.

Wrocilam tez do pracy od wtorku i chociaz pracuje z domu to jakos rozlazil mi sie ten tydzien dziwnie, jakbym nie umiala sobie miejsca znalezc. 

Chce powiedziec, ze bardzo sie ciesze z naszego bloga. 

Z tego, ze tu piszemy. 

Donersie, Twoje zdjecia bydgoskie sa absolutnie cudne i czekam na wiecej!

Czy moge podac, ze jedna z moich ulubionych kategorii to jest moda i zycie codzienne wiec Donersie, zdjecie tych Pan Pieknych co ida ulica razem super!

Czy moge prosic o wiecej? I Pan Gazeciarz tez swietny!

Ciekawa sprawa z ta Bydgoszcza w sumie bo musze sie przyznac (tak jak z ta lawenda), ze kiedys dawno temu ten temat byl mi srednio bliski. 

Duzo sie mowilo o tym przy stole o Bydgoszczy starej, Dziadzik lubil te tematy i Wujek D. tez. 

Ale dla mnie to zawsze byla: wojna i historia, troche zakurzone dzieje, troche straszne, troche dretwe.. Nigdy mnie jakos to nie wciagnelo i zawsze bylam troche obok.. Moze do pewnych rzeczy trzeba czasem dojrzec... Moze trzeba wyjechac, zeby zobaczyc? Nie wiem... 

Ciesze sie z tego co Doners tu odkrywa i czekam na wiecej. Sobie poczytam w ten weekend tez. Zaczne o Bydgoszczy przedwojennej bo wtedy bylo chyba najciekawiej i jednak glamour bardzo. Bylo cos czego dzisiaj nie ma i odbija sie czkawka jak echo- czyli multi kulti kiedy rozne spolecznosci i czesto mniejszosci mieszaly sie razem z roznym skutkiem ale jednak. Taka mozaika kulturowa wielu kolorow i jezykow. Byli Niemcy, Zydzi i Polacy. Sasiedzi. 

Pamietam wlasnie wystawe w Muzeum Wyczolkowskiego z 2006 roku wlasnie pod takim tytulem. 

Sasiedzi. Polacy i Niemcy w przedwojennej Bydgoszczy. Katalog do tej wystawy ciagle chodzi w necie bo po zamknieciu ekspozycji w Wyczolku wystawa pojechala do naszych zachodnich sasiadow. Cieszyla sie ogromych wzieciem i byla wspierana mocno przez Uniwersytet w Bydgoszczy jak rowniez historykow niemieckich, ktorzy pracowali i klocili sie nad trescia tej wystawy razem ale tworczo. Byla ciekawa bo wlasnie pokazywala zycie codzienne i to jak zylo sie w Bydgoszczy kiedys, gdzie sie chodzilo na obiad i po tyton, co sie nosilo, jak sie spedzalo niedziele, jak wygladalo w aptece i w tramwaju. Jakie gazety sie czytalo, gdzie sie szlo na koncert i na randke. Donersie, poszukam Ci tego katalogu na pewno! Wystawa byla hitem i pan Hojka, Kustosz Dzialu Historii z Wyczolka dlugo opowiadal jak dostwal podarki od ludzi, ktorzy mu doslownie znosili sami rozne ciekawe obiekty i eksponaty, znalezione na strychach, w rodzinnych archiwach i w babcinych szafach. Od naczyn kuchennych bardzo osobliwych, sukien slubnych zamaszystych, po maszyny do szycia, stare aparaty fotograficzne, bilety przedwojenne i tony dokumentow (wtedy sila papieru i atramentu byla jednak ogromna). Pan Hojka przyplacil ta wystawe swoistym zalamiem nerwowym bo nie mogl powiekszac w nieskonczonosc przestrzeni wystawowej i rwal sobie wlosy z glowy jak to wszystko wystawic i pokazac, zeby miejsce sie na wszystko znalazlo i zeby wszystko mialo rece i nogi. Oczywiscie byla tez presja ogromna, zeby pokazc wszystko rowno. Jesli szlafrok z domu u Kowalskich to kapelusz z domu Millera tez musi byc pokazany. Fifty-fifty. Rowno. Jesli filizanka z Chodziezy byla to musiala byc tez waza do zupy z Rosenthala. 

Milej soboty Trutnie, Dziewice i gnijace ptaszki. 

Jade po zakupy zaraz, bo moda to moda i Voque i glamour ale makaron w szafce trzeba miec i arbuza dla Kajsona.