ThreeWitches

Wtorek, 12 maja

(Dzisiaj jest tak w ogole 28 rocznica mojej Pierwszej Komunii, ciagle zaluje, ze kaseta video z tego wydarzenia jednak przepadla - bo dzisiaj jest jakby jeszcze bardziej bezcenna i chcialoby sie ja obejrzec bardzo).

Wczoraj byl dzien dziwny to znaczy w moim przypadku takie przedluzenie niedzieli. 

Zalogowalam sie do pracy jak nalezy i nawet mialam znowu jakies spotkanie przez telefon godzinne ale tak w ogole to wszystjo szlo jakos sennie mozolnie i swoja liste rzeczy do zrobienia ograniczylam do minimum. 

Pogadalam sobie z Lucja przez telefon dwa razy po 40 minut i raz z Jen tez kolejne 20 minut. 

Nie mialam w sobie jakos natchnienia wiec szybko pozamykalam wszystko co sie dalo - dopisalam maile i fru - z pracy zostalo niewiele. 

Bo tez jaki jest sens sie spinac bez sensu?

Boris wszystko porozrzucal i taki balagan jakis zostal, ludzie nic nie wiedza i panika tez jakas dzika. 

Heather do mnie pisze, ze musi kogos zwolnic z pracy przez Skajpa i ze przeklada to juz trzeci tydzien. Szefowa ja sciga wiec Heather bedzie musiala sie spiac i wreszcie to zrobic. 

Ale jest bardzo nieszczesliwa i przeciaga Skajpa na piatek - najdalej jak sie da.

'ten czlowiek juz zawsze bedzie nie pamietal, jako ta glupia krowe co go wywalila z roboty na kamerce, pewnie miala spodnie od pidzamy na sobie jak mnie wywalala' - tak mowi Heather i ma racje. 

Pytam sie czy jest jakas nadzieja dla tego czlowieka. Nie ma. Nauczyciel ale juz trzy skargi byly udowodnione, ze zachowuje sie niestosownie. 

W czasach kiedy college zyje z czesnego swoich studentow nie ma miejsca na niestosownosci. 

Potencjalnie, moze czlowiek tez jest tez zwykla swinia co obmacuje studentki/studentow wiec tez trudno powiedziec czemu Heather sie ociaga z tym wywaleniem. 

o 17 K. wrocila z pracy i przywiozla kostke sernika z jakas pomada z czekolady. 

Pochlonelam jedna czwarta. 

Dzisiaj mam spotkanie o 15 w sprawie co z nami bedzie w pracy wiec nie wiem czy to ten sernik mi sie odbija poi wczorajszym, czy ta pomada zbyt slodka czy w ogole szlag mnie zalewa jak sobie pomysle o tym co beda dzis gadac. 

Trudno ustalic. 

Zycze wszystkim dobrego i slodkiego dnia. 

Wieczor. Ponizej notka o Baumanie i jego filozofii. Jakos tak sie zlozylo, zupelnie niezamierzenie, ze rowniez chcialabym miedzy innymi napisac o kims/o czyms. Chcialabym sie pokusic o mini recenzje, jak rowniez podzielic moimi odczuciami odnosnie najnowszej ( choc wydanej pod koniec 2019 roku ) plyty Nick Cave and The Bad Seeds. I mam nadzieje wielka, ze bedzie wam sie chcialo to przeczytac.

Zacznijmy moze od tego, ze Nick Cave jest przede wszystkim pisarzem i poeta. Jego teksty to wiersze, takze sluchajac utworow, teksty maja ogromne znaczenie. Choc nie ignoruje oprawy muzycznej, po prostu chce zwrocic uwage, ze slowa w jego piosenkach sa poezja. Dlatego, jesli ktos to lubi, to warto sie w nia zaglebic, bo Nick lubi snuc rozne opowiesci pelne metafor, surrealistyczne opisy czy parafraze przypowiesci. 
Ja sie w tym bardzo odnajduje, bo lubie analizowac poezje, choc nie chce tu robic z siebie geniusza- czesto posilkuje sie tlumaczeniami tekstow czy nawet zagladam w interpretacje. 

Wracajac do nowego albumu pt. Ghosteen. Nie mozna o nim mowic bez przywolania poprzedniego tj. Skeleton Tree. Nie jest to druga czesc, czy kontynuacja- choc akurat to slowo jest najblizsze. Skeleton Tree jest albumem dusznym i mrocznym ( choc generalnie Nick Cave jest sam w sobie dosc mroczny i bez tragedii osobistych w tle ), jest tak przepelniona rozpacza, lzami, a nawet gniewem, ze smialo moznaby ten album wykrecic, a poplyneloby morze lez. Nie trzeba jakiegos ambitnego krytyka czy znawcy, by wiedziec i slyszec, ze Skeleton Tree powstalo po smierci syna Nicka i jest naszpikowana smutkiem i negatywnymi emocjami, a jednoczesnie w oprawie muzycznej mocno surowa i oszczedna.

Trzy lata pozniej powstaje Ghosteen, okladka jest kolorowa i ukazuje nam pewna sielankowosc, bujna kraine, z odwaznie przedzierajacym sie sloncem zza chmur. Juz sama okladka podpowiada nam, ze tym razem czeka nas troche inna podroz podczas sluchania. I jasne! Nie ma co spodziewac sie bluesowych rozwazan o zabijaniu czy cierpkich love songow. Plyta jest jeszcze bardziej minimalistyczna w oprawie niz jej poprzedniczka, jeszcze bardziej (!), moocno ociera sie o ambient, a jednak zaden dzwiek nie jest przypadkowy. Ciagle mozna wyczuc jakies klebiace sie chmury, duszne powietrze w muzyce. Ten album jest nastawiony na glos Cave'a- ktory w duzej mierze mowi, a nie spiewa. Zdarza sie tez, ze zawodzi-  trawiony bólem. Jednak z kazdym kolejnym utworem te chmury rozchodza sie, ulatuja ( jesli tak mozna powiedziec o chmurach ). Przepraszam za chaos, ale wlasnie slucham tej plyty i jednoczesnie analizuje. 
Smialo mozna powiedziec, ze album ten to podroz pomiedzy jawa a snem, gdzies w jakiejs magicznej krainie. Odbieram to jako katharsis Cave'a. 
Czytalam zreszta w jednej z jego wypowiedzi, ze na tym albumie na nowo probuje odnalezc kolory w zyciu oraz czystosc nieba- znow dostrzegac jego intensywnosc. 
Podroz pelna metafizyki i fantastycznych zjawisk, ale jednoczesnie POGODZENIE sie ze strata. To sie bardzo wyraznie przebija. I tak jak na okladce- promienie slonca przebijaja sie przez chmury, tak samo Nick szuka i po prostu czeka, teraz juz cierpliwie i bez gniewu ( to wazne ) na swoja wlasciwa sciezke, by isc dalej. W pokoju i spokoju. Nie oznacza to jednak wciaz, ze nie ma juz bolu i rozpaczy- to sie ciagle przebija i slychac. 
Jakie to niby banalne, prawda? Mozna skrocic: Ot, żałoba, a po niej przychodzi powrot do dalszego zycia. 
Jednak sposob w jaki to ukazal Cave i jego zespol jest absolutnie piekny. Bo w tak okrojonej muzycznie plycie- ani tu, ani w poprzedniej plycie nie ma krzykow, przeklinania i wyklinania - jest ogrom uczuc i emocji, ktore czesto sa mocno sprzeczne. 
To jest bardzo osobisty album, bardzo. 
I jeszcze Cave, wracajac na swoja sciezke, dostrzega, ze nie jest sam i nie idzie sam ( co po przeczytaniu spowodowalo u mnie lzy w oczach )

" Galleon Ship ": 

" If I could sail a galleon ship, a long, lonely rider across the sky(...) we are not alone, it seems, so many riders in the sky. The winds of longing in their sails, searching for the other side"

( Uwielbiam ten cytat ) 

Na koniec, bo wiem, ze sie bardzo rozpisalam, chcialabym zwrocic uwage na moj ulubiony, ha- ostatni utwor z plyty. 
O przewrotnej nazwie Hollywood. Mysle, ze nieprzypadkowo ten utwor jest ostatni i chyba najintymniejszy. Jest rozdzierajacy, naprawde! 
I dla mnie zawiera wszystko co jest najwazniejsze. Do tego- niby Ghosteen to podroz Nicka, a przeciez spokojnie mozemy odniesc te teksty do siebie. I w tym caly geniusz. I za to kocham ten album. 
Podsumowujac, tej plyty nie slucha sie przy obiedzie czy sprzataniu. To taki album, na ktory trzeba znalezc czas. By pobyc tylko z nim. Bardzo polecam.

Posluchajcie prosze na poczatek- ostatniego utworu z plyty - Hollywood. :

And I'm just waiting now, for my time to come
And I'm just waiting now, for my place in the sun
And I'm just waiting now, for peace to come

 Ps. Udalo mi sie jakos wstawic LINK pod obrazkiem, wiec jak bedziecie chcialy od konca zaczac podroz z Hollywood, to kliknijcie obrazek :) 

Sobota, 2 maja

Obudzilam sie przed szosta kiedy K.zbierala sie do pracy. 

Dzien zaczelam od Weekendowej Gazety bo lubie czytac co tam pisza. 

Potem jakis lancuszek mysli i zaczelam sobie czytac teksty Baumana. 

Czy kiedys zastanawialyscie sie nad sensem tekstow filozoficznym w czasach obecnych?

Bauman by obserwatorem i socjologiem, badaczem kultury czasow obecnych. Byl wybitny i umarl na obczyznie. 

Duzo sie czytalo tekstow Baumana na studiach bo sa jednak madrzejsi od nas, ktorzy potrafia wytlumaczyc obecne zjawiska.

Dla zrozumienia sztuki wspolczesnej, zrodla kultury sa przeciez nierozerwalne.

Nie wiem jakie macie zdanie, ale jesli bedziecie mialy chwile -przeczytajcie.

Jak olsnienie spadaja na nas czasem mysli, skojarzenia, i czesto znaki, ktorych nie umiemy wyjasnic.

Czy wiec istnieje cos co nas laczy, do czego mozna sie odwolac i co jest ponad nasza swiadomoscia.

Jaki jest ten porzadek rzeczy teraz i co nas wyznacza spolecznie i kulturowo. 

Czy cos nas wyznacza ciagle jeszcze, czy to juz tylko zostal chaos i przypadek?

Bauman w przypadek nie wierzy, i wyznacza na osi czasu droge jaka zmierzamy. 

Wszystko to w czym tkwimy obecnie jest schylkiem tego, co dalo nam Oswiecenie. 

Czas wielkich filozofow i teorii, politycznych rewolt i przelomow. 

Czas rewolucji technicznej, Karola Marksa, nowoczesnej medycyny, sufrazystek, Karola Darwina i teleskopu. 

Sila intelektu, nowe koncepcje moralne, odrzucenie doktryn wiary i sensu religii, nowe potezne jak burza ideologie i hipnozy umyslu.  

Wyzwolenia narodowe, rewolucje, hedoznim awangadry, kino, kabaret i nowy teatr.

Bauman ostrzega nas jednak, ze ten czas sie jednak juz domknal. Przychodzi moment rozliczenia kiedy wolamy "sprawdzam!".

Czlowiek jest teraz inny i wiara w sile rozumu przynosi zamieszanie.

Oswieceniowy zachwyt stracil na znaczeniu, wiara w sile czlowieka przyniosla katastroty XX wieku i nadchodzi przebudzenie (Bauman twierdzi na przyklad ze prawie wszystkie nowoczesne ideologie  jak i rowniez np Holocaust sa efektem wlasnie mysli epoki modernizmu. Wedlug niego, oswieceniowa koncepcja wiary w sile intelektu napedzila zludne przekonanie, ze czlowiek jest w stanie stworzyc inny lepszy swiat i odrzucic stary system zasad. Efekty tej nowej drogi myslenia i kultu czlowieka widzimy w w nowej sile napedowej lokaknych nacjonalizmow i systemow totalitarnych, ktore na koncu przyniosly juz tylko totalne zniszczenie).  

Ponowoczesnosc - troche jak jesien sredniowiecza - rzuca dlugi cien na  czas kultury nowoczenej. 

Francuzi nazywaja to Postmodernizmem (nie myslic, ze malarstwem poczatku XX wieku i Cezannem). Bauman - nazwal to plynna nowoczesnoscia. 

Chodzi o to, ze wszystko jest tak samo relatywnie wazne i niewazne. Nawet jesli jest wazne to nie ma znaczenia bo za chwile przeminie. 

Wszystko mozna uznac i wszystko mozna zanegowac. 

Nic nie potrzebuje trwac bo zaraz przyjdzie nastepne, choc niekoniecznie nowe. Brzmi znajomo?

Bauman mowi: wszystko ma swoje 15 minut w dordze na wysypisko smieci. 

Nie ma rzeczy stalych, ale teraz jakby jeszcze bardziej. 

Zawrotne tempo zmian odbiera sens rzeczy.

Panuje poczucie zmiennosci, ulotnosci, relatywizmu a nawet zaniku. 

Uczymy sie zapominac, wymazywac, zastepowac i adaptowac.

Bauman podaje przyklad swiata, ktory nas otacza, a ktory sami sobie tworzymy.

Przestaja istniec granice geograficzne, swiat faktycznie stal sie globalna wioska, ta przenikalnosc jest wszechobecna. Z perspektywy spoleczno - kulturowej zasady i hierarchie przestaja istniec. Nie ma dawnych wielkich kultur i tradycji. Nastapilo ich wymieszanie albo zawieszenie (ciezka uwierzyc, a jednak Ikea ze swoim scandi wzornictwem  sprzedaje sie swietnie w Indiach i na Pomorzu).

Autorytety nie ogrywaja dawnego znaczenia, nastepuja odejscie od dawnych zasad i norm. Stracily na znaczeniu dawne reguly i normy spoleczne, nic w sumie nie zapala naszych umyslow jak to bylo sto lat temu, narasta poczucie tymczasowosci i nieprzywiazywania sie w sumie do niczego. Ten ciagly ruch i przeplyw powoduje, ze nic nie jest pewne ani trwale. W kulturze - jest to ciagly przeplyw informacji, twarzy, znakow, glosow i ludzi. Troche jak kadry w klipie Beyonce, migaja- migaja, by zaraz juz ich nie pamietac. 

Oswieceniowe ambicje poznania swiata wypiera potrzeba chwilowej adaptacji to tego co obecne. Co sie teraz wlasnie dzieje. Nikt nie ma czasu czytac tekstow filozoficznych, interpetowac swiata za bardzo - jutro juz znowu nastanie nowe. Lepsze i szybsze, bardziej 'w punkt'. Bauman mowi o tym zjawisku, ze juz dawno stracilismy poczucie wspinaczki ii schodzenia w dol. Nastalo poczucie permanentnego krecenia sie wokol wlasnej osi. 

Nardzila sie kultura masowa na nowa skale, komercja i koncumpcjomizm. Jeden przeblysk mysli w Londynie rozpala twarze czytelnika w Tokyo. W swiecie, w ktorym wszystko traci na znaczeniu - natretnie szukamy czegos co moze miec znaczeni i ma jakas wartosc. To wartoscia staje sie zysk. 

Zyjemy chwila, zyjemy szybko. Kupujemy, konsumujemy, wyrzucamy. Kupujemy nowe, zapominamy, szukamy czegos juz nowszego. Rynek wchlania i przetwarza w produkty rzeczy, ktore kiedys byly niematerialne albo czysto duchowe. Czlowiek stal sie dzis rynkiem alew rowniez i towarem. Wazne jest bardzo, ile cos jest dzisiaj warte. Zreszta - nic nie jest projektowane, zeby trwac. Nie ma takiej potrzeby. Zyjemy w przekonaniu, ze nie ma rzeczy niezastapionych, takich jak jedna prawda, sila wyzsza czy wiekuista harmonia. Nastalo myslenie, ze wszystko ujdzie 'skoro komus sie to podoba'. Liczy sie wiec data waznosci do spozycia i aktualne trendy zamiast uznanych kiedys kanonow estetycznych (czy ktos moze powiedziec dzisiaj co jest brzydkie a co ladne?).

Panstwo nie proponuje obywatelom stalosci i jednego kierunku zmian, jakiejs wiekszej idei i odniesienia (Bauman wspomina tu np idee komunizmu) - wszystko jest przelotne i do zastapienia (juz za chwile przyjdzie nowy premier i prezydent a i tak wszyscy sie komunikujemy za pomoca Twittera). My sami, zyjemy w spoleczenstwie, ktore podlega ciaglej zmianie i modernizacji, odrzucilismy rzeczy stale (Bauman mowi tu o innym systemie relacji miedzyludzkich, szybkim ich zastepowaniu i zapominaniu a zwalszcza nieprzywiazywaniu sie do nikogo i niczego). Jestesmy konsumentami totalnymi, kulturowymi nomadami, konsumujemy swoich celebrytow jak chleb powszedni i za chwile tworzymy juz nowych wlasnym nad nimi zachwytem. Praktycznie na kazda katastrofe zyciowa jest metoda w postaci uslugi albo produktu. To smutne. 

Kultura plynna to taka w ktorej nam samym ciezko jest sie zrozumiec. Trudno jest sie do czegos odwolac. Nawet jesli sie juz odwolamy nie wiadomo czy sasiad na pewno to zrozumie. Odrzuclilismy znaki kulturowe i pewne kanony. Problemem staje sie zbyt duza ilosc pomyslow i wyborow. Nie wiadomo jak okreslic siebie i do czego sie odwolac (Bauman mowi, ze system - szkola - rodzina - kosciol to juz tylko taki szkielet dawnych odniesien, dzis praktycznie bez znaczenia). Nastal czas trenerow osobistych i couchow, ktorzy zachecaja, ze pomoga nam 'znalezc samego siebie'.

Skoro duchowosc traci na znaczeniu, nastal czas cielesnosci a co za tym idzie wszechobecny kult mlodosci. Liczy sie komfort, szybka satysfakcja i wlasny sukces, tez szybki (Wilk z Wall Street to najlepszy przyklad).

Nie ma na to jednej rady, nie podaje Bauman co bedzie dalej. Umarl zreszta juz Bauman i nie zostawil nam nic na pocieszenie. W swoich wykladach mowil o potrzebie zastanowienia sie, ostrzegal przed kulturowa papka i naszym jej nakrecaniem.

Mowil, ze sami doprowadzamy sie do stanu duchowej rozpaczy, jeszcze nigdy ludzie nie czuli sie tak samotni w tym wielkim tlumie, w tym pedzie gubimy samych siebie i poczucie odczuwania czegokolwiek na dluzej. Ostrzegal Bauman, ze nasza komunikacja jest plytka o zaczyna byc symbolem znakow (dzisiejszy znak reklam na przyklad czytelny w Polsce i na Alasce). 

Jest jednak cos pieknego w tym calym zamieszaniu, chce Was tutaj pocieszyc bardzo. Skoro Bauman nie potrafil - to ja moze sprobuje?

Jest to sztuka wspolczesna i wspolczesni artysci, ktorzy nieprzerwanie rejestruja to co w naszym ciele i umysle.  

Tworza znaki czasu, to co teraz, obrazy o nas samych.

Na tym trawniku i gaszczu pomieszanym - kwitna jak mlecze w pelnym sloncu o poranku. 

Poczytajcie sobie o Baumanie jak bedziecie mialy chwile. 

Jego zyciorys to tez juz oddzielna historia.

Do nastepnego razu. 

Czwartek ciagle, 30 kwietnia

Patrze na nasze wpisy i widze natchnienie!

Mysle, ze kiedys mozna sprobowac napisac piosenke ale tylko z tresci tytulow wpisow bo wszystkie sa swietne!

Co. jeden to lepszy!

Czy kto smoze mnie nauczyc jak sie wstawia tu obrazki????

Bo ja bym chciala bardzo - obrazki i zdjecia i linki!!!

Nie wiew co ze mna wszystkie moje tytuly wpisow zaczynaja sie na M.

M jak milosc, kurde. 

Utknelam na tym M jak Mydlo, Monika, Mazgaj, Monidlo, Majowka, Maszkaron i Murzynek. 

Czekoladowy!

I teraz mnie naszlo na ciasto domowe... leje i leje i Karolsonowe fale dunaju by sie przydaly, albo Doniowe regaliki. 

I spodnie od pidzamy za duze, zeby brzuch ukryc i jesc caly wieczor. 

Jak sie wstawia obrazki? Bym Wam moj brzuch wyslala!

Chcecie???

Czwartek, 30 kwietnia

Nie moge uwierzyc, ze to juz zaraz Maj.

Dzisiaj szczegolnie, bo pogoda paskudna. 

Zimno. 

Wieje. 

Pada.

Ida chmury, ida. 

Pije kawe juz chyba trzecia i czekam na wystapienie Borysa. 

Ciekawe co Borys powie. 

Ciekawe czy Borys nazwie syna Winston. 

Swiat oszalal, i wszystko jest do gry nogami. 

Mozna zamowic w necie pare Conversow ale nie wiadomo jak wyslac list polecony i isc na poczte. 

Pan listonosz chodzi regularnie co rano pod oknami ale jakos na poczte isc straszno.

Zamowilam sobie prenumerate z dostawa do domu i nie ma z tym problemu w ogole.

K.popsul sie samochod - i nie ma pojecia gdzie teraz mozna dorwac mechanika. 

Otworzyli pod Londynem pierwszego Burger Kinga tylko dla samochodow - i kolejka jak z Fordonu na Blonie. 

Ludzie dostaja w glowe. Nie mozna siedziec za kierowca a autobusie ale taksowki smigaja po Runcorn bez problemu. 

Ciekawe co Borys powie juz za chwile. 

Niech tylko nie mowi, ze wracam do biura za tydzien bo nie chce. 

Ola pisze tu, ze biega po Bydgoszczy za olejem rycynowym dla Mamy. 

Nie wiem czemu, to nie jest przypadkiem na zbite kolana?

Nie pytam - mowie tylko: zadzwon pozniej. Pogadamy. 

Jakis malpiszon biurowy pisze do mnie maila, ze nie moze mi pomoc z napisaniem kontraktu dla Kogos Waznego, bo 'ona pracuje z domu i nie ma dostepu do pewnych danych'. 

A ja gdzie pracuje, przepraszam? W sztabie generalnym Jamesa Bonda?

To glupia malpa. Kij jej w oko. 

Jutro jest 1szy Maja i moj telefon mi mowi, ze w Polsce jest swieto narodowe. 

Ostatni dzisiaj dzien kwietnia. 

Kwiecien 2020 na pewno przejdzie do historii.