ThreeWitches

Wstałam dzisiaj razem z K., o 5.00, żeby mu potowarzyszyć przy śniadaniu. Teraz , co prawda, więcej siedzi w domu, ale ogólnie głupio mi czasami, że się zrywa tak wcześnie, skoro świt, podczas gdy ja gniję w najlepsze. Dzięki mojej dzisiejszej pobudce zyskałam satysfakcję, że jemu było miło, a dodatkowo w nagrodę mogłam podziwiać piękny wschód słońca. Naprawdę przepiękny! I znów te ptaki.. Jeszcze ciemno było, gdy zawlokłam się do kuchni a już jeden tak przepięknie śpiewał. Ptaszku, nie chciałeś sobie pognić trochę?

Zaczynam tracić poczucie czasu, rytm życia (chyba u wszystkich) został zaburzony. Najlepiej dziś wysłałabym dziecko już do szkoły! Odświeżam co chwilę platformę z e-lekcjami, a tu nic! I coś mi nie grało, z pomocą przyszła rozpiska, kalendarz na rok szkolny. Okazało się, że dzieciarnia wolne ma do 14 kwietnia włącznie. Jeszcze  dziś młodej się upiekło ;) Zastanawiam się, czy w innych okolicznościach faktycznie wysłałabym ją o 8 z tornistrem i drugim śniadaniem do zamkniętej na 10 spustów szkoły! Brawo ja!

Uwielbiam oglądać, zbierać, opisywać i porównywać stare zdjęcia naszego miasta! Nie mogę wyjść z podziwu , jakie kiedyś było piękne! Teraz też jest, ale już na inny sposób. To jakiś rodzaj sentymentu chyba, chociaż naocznie nigdy tego nie doświadczyłam. Lubię podziwiać, jak się zmieniało, a współcześnie przywoływać w wyobraźni dawne kształty, budowle i zwykłą codzienność. Najbardziej ujmujące są zdjęcia z uchwyconym życiem. Dostojna para maszerująca pod rękę na ulicy Mostowej, rodzina na spacerze w jednym z wielu parków, mieszkańcy przed swoją kamienicą przywiedzieni ciekawością na widok osobliwego wówczas fotografa. Albo samotna bryczka na ulicy z „kocimi łbami”, gdzie dziś ani na chwilę nie ustaje warkot silników samochodów i terkot tramwajów. Wierzę, że te historie ciągle gdzieś żyją w tych murach i , coraz rzadziej spotykanym, bruku. Nie twierdzę, że wtedy życie było lepsze i piękniejsze. Było cały czas takie samo. Były choroby, bieda i niewygody. Jednak jest w tych obrazach jakaś magia,  taki nieuchwytny spokój. Postaci zupełnie nieświadome, że właśnie zostają uwiecznione na zawsze  i kiedyś wywołają w takim Donersie lawinę odczuć. Teraz fotografia jest na wyciągnięcie reki i zarówno wrażenia jak i samo jej znaczenie jest zupełnie inne.
Dorzucam kilka (z OGROMNYM  trudem) wybranych zdjęć. Mam nadzieję, że uda się Wam też to uchwycić :)

    


                           

To mała zagadka: jaka to jest ulica? Podpowiem, że przemierzona przez Was już w milionach kilometrów!




I moja ulubiona ciekawostka :P (bo takowe też zbieram!) (Żeby nie było! Nie mam żadnych zapędów antysemickich, po prostu rozbraja mnie sama forma i standardy dziennikarstwa 100 lat temu ;) dziś - nie do pomyślenia!)



Doners

Chociaż nie w głowie komukolwiek wychodzić teraz do ludzi, a co za tym idzie, wyglądać jak człowiek (założę się, że na wideokonferencjach każdy i tak ma spodnie od dresu i Kuboty), to wpadłam dziś na szalony pomysł! Otóż pomalowałam paznokcie u stóp! Wiem, że nie ma to wielkiego znaczenia, ale poczułam potrzebę, aby się tym z Wami podzielić ;)  Zauważyłam , że przez ostatni miesiąc zdecydowanie zaoszczędziłam na kosmetykach do makeupu , na pewno na paliwie i robię też mniej prania! Szukajmy plusów Laski! Ostatnio nawet z przyjemnością umyłam okno. Przed balkonem rośnie brzoza, piękna wysoka. Taka drobna przyjemność, przy okazji niewątpliwej nieprzyjemności jaką jest mycie okna, posłuchać na słońcu śpiewu sikorek! Nawet na działce – mam wrażenie, że ptaki śpiewają głośniej, bardziej. Myślę, że na co dzień niedocenione w tych niezwykłych okolicznościach po prostu słucham i chłonę bardziej.

Święta w tym roku znów będą inne niż inne, ale z jednej strony się cieszę! Pozalegam w domu i będę się toczyć jeszcze bardziej niż zwykle. Powoli dekoruję mieszkanie. Dostałam od Pani Halinki z działek bukszpan! Spokojnie, odległości były zachowane ;) Ależ się babka trzyma! Tzn. wiadomo, ma na co stękać. Ale przyjeżdża, popieli, wygląda bardzo dobrze! Ciekawe jak w tym roku nasz działkowy weteran, pan Żeglarz! Jeszcze nigdy nie byłam aż tak ciekawa, co u niego.

W samą Niedzielę Wielkanocną na pewno pojadę odwiedzić mojego dziadka . Zawiozę mu coś dobrego i ciepłego do jedzenia. Nie wiem jeszcze, czy w poniedziałek również go odwiedzę. Szczerze mówiąc chciałabym mieć taki jeden dzień, kiedy nic nie muszę! Sama to zaplanowałam, ale już musiałam się wkurwić.. Rozmawiałam z moją mamą i już rodzinka z Niemiec dopytuje się, czy ktoś do dziadka w Święta pojedzie. Nie, nie pojedzie kuźwa, zostawimy go na pastwę losu, samego, na 3 dni bez obiadu… :/ Zawsze (ale to zawsze!)  wkurza mnie, gdy ktoś (nawet w zupełnie dobrych intencjach!) mówi mi, że mam coś zrobić, w momencie gdy sama już mam dawno ten pomysł zrodzony w głowie. Ktoś tylko zwyczajnie mnie uprzedzi z wypowiedzeniem tego na głos – strasznie biorę to do siebie! No trudno, mimo pozorów nie jestem bez wad.. To jeszcze ONI będą MI mówić, co ja mam robić! Noż kurwów sto!

Na Święta planuję jeszcze się pomalować! O!

Na dobranoc taka ładna pioseneczka ------->  TUTAJ



Doners

Sroda, 8 Kwiecien

Przeczytalam wczoraj, ze Wiktor Bater umarl i zrobilo mi sie przykro. 

Czytalam jego reportaze do polnocy wczoraj i trudno bylo mi jakos uwierzyc, ze to ponad 10 lat minelo odkad ogladalam jego relacje na TVN.

'Wiktor Bater. Moskwa' - tak mi zapadlo w uszach. 

Wojny, wojny, wojny, bomby, pociski, naloty.. Co za zycie mial ten Wiktor, korespondent wojenny, podobno wydal ksiazke, w ktorej wszystko to opisal.

Podobno przyplacil to wszystko wypaleniem zawodowym i zalamaniem nerwowym, sam mowil tez ze nikt nie pije tyle ile dziennikarze na wojnie, gdzie wodka to waluta najcenniejsza i jej sila przebija czasem moc dolara. 

Dzisiaj jest nowy dzien i znowu wyszlo slonce na ogrodzie wiec pije kawe i ciesze sie, ze jest cisza. 

Zostalo mi 6 dni wolnego i zamierzam wykorzystac ten czas ile sie da nawet jesli wroce do pracy z opalenizna na twarzy :) 

Jedyny pozytyw tego wolnego w czasach zarazy jest taki, ze mam czas na czytanie i pisanie glupot z dziewczynami. 

Od 7 dni zyje tez w pidzamie i mysle, ze jest to czesc garderoby, ktora zdecydowanie zasluguje na wieksze uznanie a przynajmniej uwage. 

Czytalam wczoraj rowniez, ze w czasach obecnej zarazy George i M&S wyprzedal wszystkie pidzamy i podomki i ja to rozumiem. 

Swoje swiezo wyprane rozwieszam na sznurku z duza uwaga i ciesze sie, ze mam kilka zapasowych.

Wzielam wczoraj udzial w dyskusji online z dziewczynami co mialysmy leciec do Benidormu w czerwcu co kto ma w planach kiedy skonczy sie zaraza. Kiedy szlaban pojdzie w gore i znow bedzie normalnie. 

Odpowiedzi byly ciekawe: E. powiedziala, ze wreszcie sfinalizuje online dating i spotka sie z kims na zywo, T. powiedziala, ze zaraz bukuje wizyte u fryzjera bo zaczyna wygladac jak Tina Turner i wczesny John Bon Jovi, D, pojdzie na basen bo ma thriatlon we wrzesniu a ja mysle, ze wyzwioze wszystkie te worki na recycling co czekaja na wywiezienie po moim czyszczeniu szaf w zeszly piatek. I moze pojde normalnie na spacer bez chowania sie przed ludzmi po krzakach. 

Taki plan mysle, ze ma sens. 

I jak Bon Jovi mowil: keep the faith! :) 

Powiem Wam, że mam już powoli dość tych koronawirusów (cytując klasyka) kurwa jego w dupę zapierdolona mać… Dalej będzie więcej kultury, uwierzcie mi..
Wiosna rozkwita i kusi obietnicą spacerów, podziwiania kwitnących drzew, zapachów, zielonych przestrzeni w pełnej krasie, a tak naprawdę najwięcej widziałam dziś z okna samochodu. Nie wiem jaka „mądra głowa” wymyśliła zakaz wstępu do lasu :/ Boją się pierwszego na świecie przypadku koronawirusa u brzozy? Dobrze, że jednak te 30 lat temu Dziadzika podkusiło z tą działką jednak. Nasza przestrzeń 31m2 jest dzięki temu nieco powiększona.
Tej wiosny staramy się zawalczyć o trawnik, co bezskutecznie robimy co roku! Ja nie wiem, co my robimy nie tak! Odżywki, mieszanki nasion, (w miarę) regularne koszenie, antymech, antykoniczyna, antychuje muje a ciągle więcej perzu i łysych placków niż trawy  Z ogromnym grzechem zazdrości zaglądam sąsiadom przez płoty jaką mają gęstą soczystą trawę! Niby taka zwykła trawa, a nie łatwa rzecz! No ale cóż, uczymy się całe życie..
Myślałam sobie tym, co napisała Monika, żeby zrobić dla siebie coś twórczego… Ileż miałam planów, ile to razy mówiłam sobie „wezmę się za to, za tamto…” , „spróbuję tego…” Chciałabym poszerzyć swoje horyzonty poza klejenie zajączka wielkanocnego z pudełka i jakiejś książki od czasu do czasu..  Czasu, czasu.. Właśnie, mam wrażenie, że kompletnie nie panuję nad swoim CZASEM! Muszę robić coś totalnie źle z jego organizacją. Wiecznie gdzieś mi ucieka. Ani się obejrzę a już jest godz.20, oglądam się za siebie, na wcześniejsze godziny i myślę… „Co ja właściwie dzisiaj zrobiłam?” A przecież nie siedziałam na dupie! Z ogromnym podziwem patrzę na osoby, które mają pracę, rodzinę i czas na swoje pasje, zainteresowania, wyjazdy i do tego idealnie czyste domy (choć tego ostatniego nie jestem na 100% pewna). Doba tak samo długa jak moja, tak samo wypełniona, ale rzeczami kompletnie odmiennymi. Czuję, że osiadłam na jakiejś mieliźnie i obrastam glonami. Patrzę, podziwiam i wiem tylko tyle na ile sięga wzrok.
No, to  się troszkę poużalałam ;)

Buziaczki, przytulaski
Doners

Ps. Spróbuje obczaić, co z tym dodawaniem zdjęć tutaj!

Przepraszam, ze poprzednia notka jest taka nieestetyczna. Choc spedzilam kilkanascie minut nad tym, nie udalo mi sie wyrownac tej czcionki, tylko sie wkurzylam niepotrzebnie i cala wena poszla w pizdu. Postanowilam juz nie kombinowac z wielkoscia czcionek, po prostu :/  Chcialam duzo napisac, mialam sporo przemyslec, als sprawy techniczne mnie wybily. 
Moze jeszcze raz- wiosna i wszyscy siedza w swoich ogrodach. 
Strasznie mi sie nic nie chce, od dwoch dni mam plan odkurzyc, ale nie moge sie zebrac. Nie wiem dlaczego taki len mnie ogarnac, wszak juz dwa miesiace nie pracuje, ale dopiero od paru dni mam lenia giganta. Az mi troche glupio, bo gdy ktos zapyta jak mi minal dzien/ co robilam- odpowiem NIC. Cos tam sie pokrece, umyje naczynia, wyjde z psem, cos ugotuje. Ale ogolnie to nic nie robie i ciagle chce mi sie spac. Mam wizje, ze to a/ albo wreszcie dopadla mnie zapowiadana od lat przez lekarzy cukrzyca b/ efekt mega dlugiego okresu c/ jakis spoziony zaplon przesilenia wiosennego. No zwyczajnie nie chce mi sie i nie mam sily, najchetniej bym spala pol dnia. :/ I to wbrew pozorom wcale nie jest fajne.

Wszyscy tez troche dostajemy na banie przez to zamkniecie. Nie mowie, ze moj swiat sie zawalil, bo jak wiadomo, ja nie mam przyjaciol czy znajomych, z ktorymi nagle nie moge sie spotkac. Wlasciwie to czy wirus czy jego brak- ja glownie siedze w domu. 
A teraz jeszcze mama w nim ciagle jest i choc ogolnie dobrze sie dogadujemy, to po kilku dniach zaczynamy dzialac sobie na nerwy. Choc przeciez mamy duzy dom. 
Naprawde wspolczuje ludziom, ktorzy musza w kilka osob przebywac na malej przestrzeni ( tak Ziom, m in Tobie ). Choc wiem, ze to tez kwestia przyzwyczajen i charakteru. Ja sie strasznie zle czuje nie majac wlasnej przestrzeni, nie moglabym 24h byc z kims w jednym pomieszczeniu, bo bym sie udusila, nawet, gdyby to bylaby najblizsza mi osoba. Ja zwyczajnie potrzebuje odosobnienia, wytchnienia od czyjejs obecnosci. Ale nie mowie o potrzebie samotnosci- samotnosc to straszne gowno. 
Apropos zamkniecia- narzekamy, ze trzeba siedziec w domu, sama marudze przeciez, a jakies kilka dni temu zdalam sobie sprawe, ze co maja powiedziec ludzie, u ktorych w domu jest przemoc na porzadku dziennym.

Jak wiemy, naleze do jednej z grup wsparcia dla ludzi z Pierdolcem wszelakim. I tam wlasnie pojawiaja sie posty typu, ze ktos jest skazany na kogos, nie ma dokad isc, ani uciec gdy ktos z rodziny pije/ bije. Nawet tymczasowo, jak to zawsze bylo - do chlopaka/dziewczyny/rodziny. Ci ludzie musza siedziec w domach i to jest dopiero dramat :(  

Dlatego nie ma co narzekac, bo choc wydaje sie, ze ochujec idzie z tej niepewnosci, zamkniecia i wyczekiwania na lepsze dni, to jednak inni maja naprawde przejebane.

Koncze, ide zapalic

K.