ThreeWitches

Moje marudzenie.
Tak sobie siedze na ogrodzie, pizdzi nieziemsko, ale twardo daje rade. Fajeczka do kawy jest przeciez mega wazna.
Powiem wam tak:
Chujowo jest byc nowym. Dzis moja trzecia nocka w tym tygodniu, piaty raz.
Ja wiem, ze nowy pracownik to zawsze czlowiek drugiej kategorii przez jakis czas, ale strasznie tego nie lubie. Moze dlatego m.in z moja hiper empatia, gdy pracowalam w Auchan czy Lidlu zawsze sie wyrywalam, by szkolic nowych pracownikow. Serio, mega to lubilam, podczas gdy inni marudzili jak mieli kogos szkolic.
Bo wlasnie wiem, ze bycie nowym jest przejebane.
Prawie nikt z Toba nie gada, nawet gdy jest jakas praca w grupie ( pisze o tej mojej pracy teraz ), to ludzie sie zbijaja ciasno ( chuj, ze niby dystans ma byc, who cares ) i gadaja, a ja stoje tam gdzies na uboczu sama i robie. Z jednej strony mi to chwilami pasuje, bo gdzies kolo 3-4 mam kryzys i chce isc do domu i nie chce mi sie z nikim gadac wcale, ale z drugiej no wlasnie- taki outsider.
Druga sprawa, to to iz wrzucaja Cie na chujowa robote, bo jestes NOWY. Wczoraj nieco sie wkurwilam, bo babka co byla liniowa dawala mi na zmiane dwa chujowe stanowiska. Po przerwie zapytalam jej, czy moge sie zmienic, bo chcialabym sie nauczyc tez pracowac na innych miejscach ( glownie chodzilo o to, ze na tych innych sie siedzi :p ) i ona mi odparla z przepraszajacym usmiechem, ze rozumie, ale no przez to ze jestem nowa to spowolnie jej linie ( wtf? To jak mam sie nauczyc to raz, a dwa - no kurwa super ). Wiec stalam jak ten debil albo ukladajac pudelka na palete ( plecow nie czuje ), albo sprawdzajac tabletki na tasmie - stoi sie pochylonym i sie sprawdza kazda jedna tabletke, czy nie jest wyszczerbiona itp. W miedzyczasie reszta mojej grupy wesolo sobie trajkotala i sie zmieniala. No odlutek bylam, mowie wam.
Generalnie powinno byc tak, ze co godzine jest zmiana stanowiska. I byla, tyle ze dla mnie z 5, byly dostepne dwa.
Wiedzialam, ze poczatek bedzie ciezki i ciagle sobie to powtarzam, ze jak przetrwam ten tydzien, to juz bedzie tylko lepiej. Non stop sobie to mowie w myslach. Jednak jeszcze 3 nocki przede mna a ja juz nie mam sily, spac mi sie chce w chuj, nogi i plecy bola.
Ale trzymam sie. Oprocz mysli, by wytrwac, powtarzam sobie ( w chwilach, gdy jest mi “ przykro”, jak oni mnie ignoruja, ze nie przyszlam szukac przyjaciol tylko zarobic pieniadze).
Trzymajcie za mnie kciuki!
Tyle, musze isc sie ogarniac pffffff.

K.

Sobota, 18 kwietnia

Nie bylo mnie z tydzien albo i dluzej i z gory wszystkich przepraszam za ta opieszalosc. 

Porwal mnie szal domowego szlafroka czyli takie domowe rozmamlanie i lezak na ogrodzie.

Wiecie, ksiazka, slonko, muzyka w tle i chmury i doniczki i lawenda i lawenda co prawie uschla bo jej nie podlalam.

(Powtorze jednak bo mam okazje, ze lawenda nie jest roslina jak bazylia co potrzebuje fontanny wody i jest sucholubna. Moze mi sie zdarzyla jakas lawenda wrazliwa, histeryczka co slonce wyszlo na trzy godziny i prawie uschla... jest w kazdym razie zycie i nadzieja i lawenda idzie w gore jak strzala). 

Byla tez Wielkanoc rowniez, ale inna i na pewno do zapamietania.

Osobiscie ciesze sie, ze rozmow z Dziewczynami i glupot wirtualnych razem. Oraz z Niedzieli Wielkanocnej, ktora zaczelam od dwugodzinnego spaceru skoro swit. Bardzo polecam taka przebiezke, duzo uklada w glowie i nastraja na sniadanie wielkanocne jak nalezy.

Wrocilam tez do pracy od wtorku i chociaz pracuje z domu to jakos rozlazil mi sie ten tydzien dziwnie, jakbym nie umiala sobie miejsca znalezc. 

Chce powiedziec, ze bardzo sie ciesze z naszego bloga. 

Z tego, ze tu piszemy. 

Donersie, Twoje zdjecia bydgoskie sa absolutnie cudne i czekam na wiecej!

Czy moge podac, ze jedna z moich ulubionych kategorii to jest moda i zycie codzienne wiec Donersie, zdjecie tych Pan Pieknych co ida ulica razem super!

Czy moge prosic o wiecej? I Pan Gazeciarz tez swietny!

Ciekawa sprawa z ta Bydgoszcza w sumie bo musze sie przyznac (tak jak z ta lawenda), ze kiedys dawno temu ten temat byl mi srednio bliski. 

Duzo sie mowilo o tym przy stole o Bydgoszczy starej, Dziadzik lubil te tematy i Wujek D. tez. 

Ale dla mnie to zawsze byla: wojna i historia, troche zakurzone dzieje, troche straszne, troche dretwe.. Nigdy mnie jakos to nie wciagnelo i zawsze bylam troche obok.. Moze do pewnych rzeczy trzeba czasem dojrzec... Moze trzeba wyjechac, zeby zobaczyc? Nie wiem... 

Ciesze sie z tego co Doners tu odkrywa i czekam na wiecej. Sobie poczytam w ten weekend tez. Zaczne o Bydgoszczy przedwojennej bo wtedy bylo chyba najciekawiej i jednak glamour bardzo. Bylo cos czego dzisiaj nie ma i odbija sie czkawka jak echo- czyli multi kulti kiedy rozne spolecznosci i czesto mniejszosci mieszaly sie razem z roznym skutkiem ale jednak. Taka mozaika kulturowa wielu kolorow i jezykow. Byli Niemcy, Zydzi i Polacy. Sasiedzi. 

Pamietam wlasnie wystawe w Muzeum Wyczolkowskiego z 2006 roku wlasnie pod takim tytulem. 

Sasiedzi. Polacy i Niemcy w przedwojennej Bydgoszczy. Katalog do tej wystawy ciagle chodzi w necie bo po zamknieciu ekspozycji w Wyczolku wystawa pojechala do naszych zachodnich sasiadow. Cieszyla sie ogromych wzieciem i byla wspierana mocno przez Uniwersytet w Bydgoszczy jak rowniez historykow niemieckich, ktorzy pracowali i klocili sie nad trescia tej wystawy razem ale tworczo. Byla ciekawa bo wlasnie pokazywala zycie codzienne i to jak zylo sie w Bydgoszczy kiedys, gdzie sie chodzilo na obiad i po tyton, co sie nosilo, jak sie spedzalo niedziele, jak wygladalo w aptece i w tramwaju. Jakie gazety sie czytalo, gdzie sie szlo na koncert i na randke. Donersie, poszukam Ci tego katalogu na pewno! Wystawa byla hitem i pan Hojka, Kustosz Dzialu Historii z Wyczolka dlugo opowiadal jak dostwal podarki od ludzi, ktorzy mu doslownie znosili sami rozne ciekawe obiekty i eksponaty, znalezione na strychach, w rodzinnych archiwach i w babcinych szafach. Od naczyn kuchennych bardzo osobliwych, sukien slubnych zamaszystych, po maszyny do szycia, stare aparaty fotograficzne, bilety przedwojenne i tony dokumentow (wtedy sila papieru i atramentu byla jednak ogromna). Pan Hojka przyplacil ta wystawe swoistym zalamiem nerwowym bo nie mogl powiekszac w nieskonczonosc przestrzeni wystawowej i rwal sobie wlosy z glowy jak to wszystko wystawic i pokazac, zeby miejsce sie na wszystko znalazlo i zeby wszystko mialo rece i nogi. Oczywiscie byla tez presja ogromna, zeby pokazc wszystko rowno. Jesli szlafrok z domu u Kowalskich to kapelusz z domu Millera tez musi byc pokazany. Fifty-fifty. Rowno. Jesli filizanka z Chodziezy byla to musiala byc tez waza do zupy z Rosenthala. 

Milej soboty Trutnie, Dziewice i gnijace ptaszki. 

Jade po zakupy zaraz, bo moda to moda i Voque i glamour ale makaron w szafce trzeba miec i arbuza dla Kajsona. 

Wstałam dzisiaj razem z K., o 5.00, żeby mu potowarzyszyć przy śniadaniu. Teraz , co prawda, więcej siedzi w domu, ale ogólnie głupio mi czasami, że się zrywa tak wcześnie, skoro świt, podczas gdy ja gniję w najlepsze. Dzięki mojej dzisiejszej pobudce zyskałam satysfakcję, że jemu było miło, a dodatkowo w nagrodę mogłam podziwiać piękny wschód słońca. Naprawdę przepiękny! I znów te ptaki.. Jeszcze ciemno było, gdy zawlokłam się do kuchni a już jeden tak przepięknie śpiewał. Ptaszku, nie chciałeś sobie pognić trochę?

Zaczynam tracić poczucie czasu, rytm życia (chyba u wszystkich) został zaburzony. Najlepiej dziś wysłałabym dziecko już do szkoły! Odświeżam co chwilę platformę z e-lekcjami, a tu nic! I coś mi nie grało, z pomocą przyszła rozpiska, kalendarz na rok szkolny. Okazało się, że dzieciarnia wolne ma do 14 kwietnia włącznie. Jeszcze  dziś młodej się upiekło ;) Zastanawiam się, czy w innych okolicznościach faktycznie wysłałabym ją o 8 z tornistrem i drugim śniadaniem do zamkniętej na 10 spustów szkoły! Brawo ja!

Uwielbiam oglądać, zbierać, opisywać i porównywać stare zdjęcia naszego miasta! Nie mogę wyjść z podziwu , jakie kiedyś było piękne! Teraz też jest, ale już na inny sposób. To jakiś rodzaj sentymentu chyba, chociaż naocznie nigdy tego nie doświadczyłam. Lubię podziwiać, jak się zmieniało, a współcześnie przywoływać w wyobraźni dawne kształty, budowle i zwykłą codzienność. Najbardziej ujmujące są zdjęcia z uchwyconym życiem. Dostojna para maszerująca pod rękę na ulicy Mostowej, rodzina na spacerze w jednym z wielu parków, mieszkańcy przed swoją kamienicą przywiedzieni ciekawością na widok osobliwego wówczas fotografa. Albo samotna bryczka na ulicy z „kocimi łbami”, gdzie dziś ani na chwilę nie ustaje warkot silników samochodów i terkot tramwajów. Wierzę, że te historie ciągle gdzieś żyją w tych murach i , coraz rzadziej spotykanym, bruku. Nie twierdzę, że wtedy życie było lepsze i piękniejsze. Było cały czas takie samo. Były choroby, bieda i niewygody. Jednak jest w tych obrazach jakaś magia,  taki nieuchwytny spokój. Postaci zupełnie nieświadome, że właśnie zostają uwiecznione na zawsze  i kiedyś wywołają w takim Donersie lawinę odczuć. Teraz fotografia jest na wyciągnięcie reki i zarówno wrażenia jak i samo jej znaczenie jest zupełnie inne.
Dorzucam kilka (z OGROMNYM  trudem) wybranych zdjęć. Mam nadzieję, że uda się Wam też to uchwycić :)

    


                           

To mała zagadka: jaka to jest ulica? Podpowiem, że przemierzona przez Was już w milionach kilometrów!




I moja ulubiona ciekawostka :P (bo takowe też zbieram!) (Żeby nie było! Nie mam żadnych zapędów antysemickich, po prostu rozbraja mnie sama forma i standardy dziennikarstwa 100 lat temu ;) dziś - nie do pomyślenia!)



Doners

Chociaż nie w głowie komukolwiek wychodzić teraz do ludzi, a co za tym idzie, wyglądać jak człowiek (założę się, że na wideokonferencjach każdy i tak ma spodnie od dresu i Kuboty), to wpadłam dziś na szalony pomysł! Otóż pomalowałam paznokcie u stóp! Wiem, że nie ma to wielkiego znaczenia, ale poczułam potrzebę, aby się tym z Wami podzielić ;)  Zauważyłam , że przez ostatni miesiąc zdecydowanie zaoszczędziłam na kosmetykach do makeupu , na pewno na paliwie i robię też mniej prania! Szukajmy plusów Laski! Ostatnio nawet z przyjemnością umyłam okno. Przed balkonem rośnie brzoza, piękna wysoka. Taka drobna przyjemność, przy okazji niewątpliwej nieprzyjemności jaką jest mycie okna, posłuchać na słońcu śpiewu sikorek! Nawet na działce – mam wrażenie, że ptaki śpiewają głośniej, bardziej. Myślę, że na co dzień niedocenione w tych niezwykłych okolicznościach po prostu słucham i chłonę bardziej.

Święta w tym roku znów będą inne niż inne, ale z jednej strony się cieszę! Pozalegam w domu i będę się toczyć jeszcze bardziej niż zwykle. Powoli dekoruję mieszkanie. Dostałam od Pani Halinki z działek bukszpan! Spokojnie, odległości były zachowane ;) Ależ się babka trzyma! Tzn. wiadomo, ma na co stękać. Ale przyjeżdża, popieli, wygląda bardzo dobrze! Ciekawe jak w tym roku nasz działkowy weteran, pan Żeglarz! Jeszcze nigdy nie byłam aż tak ciekawa, co u niego.

W samą Niedzielę Wielkanocną na pewno pojadę odwiedzić mojego dziadka . Zawiozę mu coś dobrego i ciepłego do jedzenia. Nie wiem jeszcze, czy w poniedziałek również go odwiedzę. Szczerze mówiąc chciałabym mieć taki jeden dzień, kiedy nic nie muszę! Sama to zaplanowałam, ale już musiałam się wkurwić.. Rozmawiałam z moją mamą i już rodzinka z Niemiec dopytuje się, czy ktoś do dziadka w Święta pojedzie. Nie, nie pojedzie kuźwa, zostawimy go na pastwę losu, samego, na 3 dni bez obiadu… :/ Zawsze (ale to zawsze!)  wkurza mnie, gdy ktoś (nawet w zupełnie dobrych intencjach!) mówi mi, że mam coś zrobić, w momencie gdy sama już mam dawno ten pomysł zrodzony w głowie. Ktoś tylko zwyczajnie mnie uprzedzi z wypowiedzeniem tego na głos – strasznie biorę to do siebie! No trudno, mimo pozorów nie jestem bez wad.. To jeszcze ONI będą MI mówić, co ja mam robić! Noż kurwów sto!

Na Święta planuję jeszcze się pomalować! O!

Na dobranoc taka ładna pioseneczka ------->  TUTAJ



Doners

Sroda, 8 Kwiecien

Przeczytalam wczoraj, ze Wiktor Bater umarl i zrobilo mi sie przykro. 

Czytalam jego reportaze do polnocy wczoraj i trudno bylo mi jakos uwierzyc, ze to ponad 10 lat minelo odkad ogladalam jego relacje na TVN.

'Wiktor Bater. Moskwa' - tak mi zapadlo w uszach. 

Wojny, wojny, wojny, bomby, pociski, naloty.. Co za zycie mial ten Wiktor, korespondent wojenny, podobno wydal ksiazke, w ktorej wszystko to opisal.

Podobno przyplacil to wszystko wypaleniem zawodowym i zalamaniem nerwowym, sam mowil tez ze nikt nie pije tyle ile dziennikarze na wojnie, gdzie wodka to waluta najcenniejsza i jej sila przebija czasem moc dolara. 

Dzisiaj jest nowy dzien i znowu wyszlo slonce na ogrodzie wiec pije kawe i ciesze sie, ze jest cisza. 

Zostalo mi 6 dni wolnego i zamierzam wykorzystac ten czas ile sie da nawet jesli wroce do pracy z opalenizna na twarzy :) 

Jedyny pozytyw tego wolnego w czasach zarazy jest taki, ze mam czas na czytanie i pisanie glupot z dziewczynami. 

Od 7 dni zyje tez w pidzamie i mysle, ze jest to czesc garderoby, ktora zdecydowanie zasluguje na wieksze uznanie a przynajmniej uwage. 

Czytalam wczoraj rowniez, ze w czasach obecnej zarazy George i M&S wyprzedal wszystkie pidzamy i podomki i ja to rozumiem. 

Swoje swiezo wyprane rozwieszam na sznurku z duza uwaga i ciesze sie, ze mam kilka zapasowych.

Wzielam wczoraj udzial w dyskusji online z dziewczynami co mialysmy leciec do Benidormu w czerwcu co kto ma w planach kiedy skonczy sie zaraza. Kiedy szlaban pojdzie w gore i znow bedzie normalnie. 

Odpowiedzi byly ciekawe: E. powiedziala, ze wreszcie sfinalizuje online dating i spotka sie z kims na zywo, T. powiedziala, ze zaraz bukuje wizyte u fryzjera bo zaczyna wygladac jak Tina Turner i wczesny John Bon Jovi, D, pojdzie na basen bo ma thriatlon we wrzesniu a ja mysle, ze wyzwioze wszystkie te worki na recycling co czekaja na wywiezienie po moim czyszczeniu szaf w zeszly piatek. I moze pojde normalnie na spacer bez chowania sie przed ludzmi po krzakach. 

Taki plan mysle, ze ma sens. 

I jak Bon Jovi mowil: keep the faith! :)